Η νέα στήλη του blog μας , ο Εθελοντής του Μήνα, που εγκαινιάζουμε με το Νέο Έτος, δημιουργήθηκε με σκοπό να τιμήσουμε τους ανθρώπους εκείνους που με τα ελάχιστα που έχουν, προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους μοιράζοντας ζωή αλλά και χαμόγελα! Για εμάς, οι εθελοντές αιμοδότες είναι οι ήρωες που με μια μικρή κίνηση προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο μια μεγάλη αλλαγή, προς το καλύτερο.
Καλωσορίζοντας το 2018, η Community Manager του Bloode, Φιλένια Λουβιτάκη, ήρθε σε επαφή με τον κο Γιώργο Στρατάκη για μία εκ βαθέων συνέντευξη για τον εθελοντισμό και την αιμοδοσία στη ζωή του.
Ονομάζομαι Γιώργος Στρατάκης και είμαι από το Ηράκλειο Κρήτης. Αυτό που με παρακινεί είναι πως θεωρώ ότι είναι υποχρέωση όλων μας να βοηθάμε με κάθε τρόπο αυτούς που έχουν ανάγκη. Η ευθύνη που έχουμε απέναντι στους άλλους. Άλλος μπορεί να είναι εθελοντής αιμοδότης, κάποιος άλλος εθελοντής σε κάποια δομή κοινωνικής πρόνοιας, η λίστα είναι μεγάλη. Δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει και που μένει είναι η πράξη.
Δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που είπα “Α! Θα γίνω εθελοντής αιμοδότης.” Ήταν σαν να το είχα στο μυαλό μου εξ’ αρχής. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια εικόνα, κάτι να με σκουντήσει για να δώσω προσοχή. Αυτό έγινε όταν ήμουν μικρός. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Είχα πάει με τον πατέρα μου ώστε να δώσει αίμα αυτός για ένα φιλικό μας πρόσωπο. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία. Τότε άρχισα να ρωτάω τι κάνουμε εδώ και για ποιο λόγο το κάνουμε. Τότε μπήκε ο σπόρος, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Η ιδέα με τα χρόνια μπόλιασε και μεγάλωσε μέσα μου. Έτσι, τα χρόνια που σπούδαζα στην Αθήνα ο πατέρας ενός φίλου – συμφοιτητή μου, θα έκανε επειγόντως επέμβαση καρδιάς. Μαζευτήκαμε λοιπόν κάποια άτομα, και πήγαμε να δώσουμε αίμα για τον πατέρα του. Τότε ήταν που έβγαλα και την κάρτα / ταυτότητα εθελοντή αιμοδότη. Αυτό ήταν. Τόσο απλά.
Τώρα όσον αφορά το πώς νιώθω. Δε μπορώ να πω ότι νιώθω κάτι ιδιαίτερο. Μάλλον γιατί το θεωρώ κάτι που πρέπει να γίνει. Δε ψάχνεις επιβράβευση σε αυτά. Απλά το κάνεις και συνεχίζεις τη μέρα σου. Θα σας πω πώς νιώθω αν για οποιοδήποτε λόγο δε μπορώ να δώσω αίμα. Τότε είναι που νιώθω άσχημα. Γιατί υπάρχουν και αυτές οι στιγμές, που μπορεί μικρές αιτίες, όπως η χαμηλή πίεση, να σε αποκλείσουν. Το πώς νιώθω λοιπόν μετά δε μου αρέσει.
Στην Ελλάδα θεωρώ ότι με τα μέσα που υπάρχουν και στην εποχή που ζούμε με όλα τα προβλήματα στον κρατικό μηχανισμό, γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια. Ειδικά με τις κινητές μονάδες αιμοδοσίας. Δε θα πω ότι επαρκεί ή ότι γίνονται όλα τέλεια, γιατί το καθετί μπορεί να βελτιωθεί ακόμα και αν το κάνεις τέλεια. Πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση. Αρκετή βελτίωση χρειάζεται στο κομμάτι της ενημέρωσης. Ο κόσμος πρέπει να ενημερωθεί.
Ξέρω πολλούς που μου λένε “Όταν χρειαστεί θα πάω να δώσω”. Αυτό είναι λάθος. Παράδειγμα, είμαι δότης μυελού των οστών. Ο κόσμος νομίζει ότι αυτό είναι μια επίπονη διαδικασία. Το ίδιο νόμιζα και εγώ. Η οποία όμως δεν είναι. Παλιά, με την παραδοσιακή μέθοδο της παρακέντησης η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια ταλαιπωρία, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Αλλά πλέον, το 80% των περιπτώσεων είναι μέσω του αίματος, σα να δίνεις απλά αίμα. Αυτό ο κόσμος δεν το ξέρει. Το ίδιο και με την εθελοντική αιμοδοσία. Η ενημέρωση είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του παζλ.
Για το μότο που με ρωτάτε. Ποτέ δεν το είδα έτσι, όπως είπα και παραπάνω, απλά το κάνω, γιατί ξέρω ότι θα νιώσω άσχημα αν δεν το κάνω. Οπότε δε χρειάστηκα να βρω τρόπους και φράσεις να με παρακινήσουν. Τέλος, όπως λέω στους γνωστούς μου αστειευόμενος για να τους πείσω να πάνε, “Εγώ παιδιά για το φαΐ πάω, για το χυμό και το τυράκι στο τέλος. Οπότε, πηγαίνετε, θα σας κεράσουν και χυμό στο τέλος.”
*Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Γιώργο Στρατάκη για την τόσο συγκινητική συνέντευξη.
Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία, χαμόγελα και κάθε επιτυχία!